Ένα κορίτσι που αγαπούσε τα πυροτεχνήματα
κάθε βράδυ κοιτούσε έξω με αγωνία°
περίμενε στο παράθυρο, και πάντοτε σκεφτόταν:
«Άραγε σήμερα ο ουρανός θα με μαγέψει;»
Ανυπομονούσε για την κάθε γιορτή
και καθόταν έξω, στην αυλή.
Αφουγκραζόταν στον νυχτερινό αέρα,
περιμένοντας να δει τα «τεχνητά αστέρια».
Όμως έχασε νωρίς την παιδική της ηλικία
και ξέχασε το αθώο της το γέλιο,
γιατί εκείνο το βράδυ
έκαιγαν τον ουρανό άλλες φωτιές…
Τρομακτικές εκρήξεις γέμισαν τα μάτια της
και πλέον δεν χαμογελούσε.
Πονούσε η καρδιά της:
ΕΤΡΕΜΕ!
Όλα όσα αγαπούσε
έπεφταν σαν τα τουβλάκια!
(σαν τα παιχνίδια της τα αμέτρητα,
αυτά που έπαιζε από μικρή).
Ένα κορίτσι που αγαπούσε τα πυροτεχνήματα
κάθε βράδυ κοιτούσε έξω με αγωνία°
περίμενε στο παράθυρο και πάντοτε σκεφτόταν:
«Άραγε τελικά, θα γυρίσουμε στην πατρίδα;»
Ραφαηλία Σοφία Παπακωνσταντίνου
Ζωγραφιά: Σαββίνα Τσιτσοπούλου