Του Νικόλαου Γέρσου
Φέτος η κάθε μέρα περνάει όπως η προηγούμενη. Δεν υπάρχει καμία
διαφορά. Ένα πανομοιότυπο. Ένας κλώνος. Το να ζεις την ίδια μέρα για σχεδόν ένα
χρόνο σε καταστρέφει. Τρελαίνεσαι. Κάθε βράδυ που πέφτεις επιτέλους για ύπνο
έχεις χάσει και ένα μικρό κομμάτι σου. Σχολείο, σπίτι, φαΐ, μελέτη, ύπνος.
Επανάληψη. Δεν είναι το βάρος, ούτε το άγχος που με βασανίζουν, αλλά η
μονοτονία. Το χειρότερο δε είναι πως όσο πιο κοντά φτάνεις στο τέλος, τόσο πιο
αργά περνάει ο χρόνος. Είναι πλέον Μάρτης. Απομένουν τρεις μήνες, κι όμως
φαντάζουν σαν χρόνια.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αξίζει όλο αυτό. Αν παλεύω για κάποιον ιερό
σκοπό, ή αν έχω πέσει θύμα κάποιας απάτης. Αν μου έχουν υποσχεθεί ένα
ανύπαρκτο Βασίλειο των ουρανών, όπως κάναν στους σταυροφόρους. Η αλήθεια
είναι πως δεν έχω απάντηση σε αυτό, και ούτε θα έχω για πολλά χρόνια ακόμα.
Παρόλα αυτά, θα συνεχίσω. Υπάρχει κάτι μέσα μου, ένα προαίσθημα, κάποιο
ένστικτο, που μου λέει ότι αξίζει όλο αυτό. Εγώ συνεχίζω ακάθεκτος τη
σταυροφορία μου. Το αν θα φτάσω στους Αγίους τόπους, παραμένει άγνωστο.
Ανεξάρτητα από ό,τι γίνει, από το αν περάσω, από το αν δεν περάσω, από το αν
περάσω και το μετανιώσω, θέλω να βγω νικητής. Θέλω να κάνω τους ανθρώπους
μου περήφανους. Θέλω να τους γεμίσω ευτυχία. Θέλω να γίνω η καλύτερη εκδοχή
του εαυτού μου. Να μην μπορεί να υπάρξει καλύτερος Νικόλας από εμένα. Αν
γίνουν αυτά, δε με απασχολεί η έκβαση αυτού του αγώνα. Η χρονιά αυτή είναι ένα
μάθημα. Αν βγεις από αυτήν καλύτερος, έχεις νικήσει.
*Εικόνα: Ελαιογραφία του Δον Κιχώτη
Adrien Demont - NGV Online, Κοινό Κτήμα,
National Gallery of Victoria, 1893