της Κατερίνας Ψαρρά
Έρωτας είναι η έλξη μεταξύ δύο ανθρώπων, διαφορετική για κάθε άνθρωπο αλλά και διαφορετική ανάμεσα στους λαούς. Με την πάροδο του χρόνου όλα αλλάζουν, ο κόσμος, η φύση, οι άνθρωποι, οι απειλές, οι απώτεροι στόχοι του κάθε ατόμου. Το μόνο που μένει σταθερό και αναλλοίωτο με την πάροδο του χρόνου, το μόνο που κάνει κύκλους είναι τα συναισθήματα. Ο έρωτας είναι -θα έλεγα- το δυνατότερο των συναισθημάτων, καθώς αλλάζει τον άνθρωπο, γίνεται μια εξουσία που τον κυριαρχεί…
Ο έρωτας κατά τη διάρκεια της ζωής μας δεν είναι ίδιος, άλλοτε δυνατότερος άλλοτε σχεδόν ανύπαρκτος. Όσο αφορά τον χρόνο, θα έλεγα ότι δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές, καθώς κρατάει πάντα λίγο… Στην αρχή της ενήλικης ζωής μας, αλλά και στην εφηβεία, ο έρωτας κατά κάποιον τρόπο είναι ανάγκη. Μέσω αυτού, προβάλλουμε το κομμάτι του εαυτού μας που έχουμε ανάγκη να δούμε κατάματα και να αναπτύξουμε.
Ο ρομαντικός έρωτας μοιάζει περισσότερο με μια θεϊκή μέθη, όπου ο άνθρωπος βρίσκεται σε μια ουτοπία, πάρα με ανθρώπινη αγάπη. Στον έρωτα προβάλλονται οι πιο μεγαλειώδεις και τρομακτικές πτυχές του κάθε ανθρώπου σε έναν άλλον, ο οποίος τις αποδέχεται πριν από εμάς. Έτσι, έχουμε ανάγκη, πιστεύοντας ή μη, να μας αποδεχτεί κάποιος άλλος, πριν αποδεχτούμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. Όταν θα είμαστε σε θέση, τότε αναλαμβάνουμε τις ευθύνες της αναγνώρισης, της διαχείρισης αλλά και της πραγμάτωσης, και τότε είναι που περνάμε σε ένα διαφορετικό έρωτα. Στην αρχή της ζωής του ο άνθρωπος, αποκτά προοδευτικά την επίγνωση του ποιος είναι, αν και με μεγάλη αντίσταση, και προβάλλει αυτό τον χαρακτήρα στους κοντινούς του ανθρώπους. Μεγαλώνοντας, όμως, πρέπει να ενσωματώσει και να αναπτύξει αυτόν τον χαρακτήρα στο ψυχικό υπόβαθρο του σώματός του, εξελισσόμενος αυτοδιαγνωστικά, ώστε να γίνει αυτός που γεννήθηκε να είναι, με τον έρωτα που γεννήθηκε να δώσει και να πάρει.
Πολλές φορές συγχέουμε τον έρωτα με την αγάπη. Ο έρωτας μπορεί να μοιάζει «εξωτερικά», να φορά τα ρούχα της αγάπης αλλά δεν είναι αγάπη. Ο έρωτας είναι ιδιοτελής, εγωιστής, θέλει την απόλυτη προσοχή και αφοσίωση του άλλου και κινείται από τα νήματα της ανάγκης, χωρίς να ικανοποιείται και ζητώντας τα πάντα. Η αγάπη από την άλλη, δίνει τα πάντα χωρίς να ζητάει τίποτα.