της Κατερίνας Ψαρρά
Πολλές φορές ο έρωτας γίνεται απειλή όσον αφορά τον ψυχικό και συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου, καθώς μια απογοήτευση, ένας λάθος άνθρωπος μπορεί να σε κάνει να μην θέλεις να ερωτευτείς ξανά, να φοβάσαι μήπως γίνει το ίδιο. Όλοι γνωρίζουμε άτομα που αποφεύγουν τη βαθιά δέσμευση με τους ερωτικούς συντρόφους ή επιθυμούν να παραμείνουν σε νεκρές σχέσεις και όλοι μας είμαστε εξοικειωμένοι με τον έρωτα. Είναι ''παράλογος'' , ''μόνο για τους νέους'', ''σπατάλη ενέργειας'' και ''φευγαλέος''. Όλα αυτά είναι λογικά. Στην πραγματικότητα όμως είμαστε φτιαγμένοι για τον έρωτα, καθώς είναι ένα συναίσθημα και νιώθουμε όλα τα συναισθήματα έστω μια φορά στη ζωή μας.
Τα αντιπροστατευτικά μέτρα που βάζουμε όμως, για δικό μας καλό, πολλές φορές μας αφήνουν ανυπεράσπιστους, απέναντι στην ψυχή μας. Αν κάποιος συμφωνήσει στο ότι υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα στον έρωτα τότε θα νιώσει κάτι συναρπαστικό, κάτι ζωντανό, μια φαντασίωση πάνω από εμάς. Ο έρωτας είναι μια υπενθύμιση ότι η λογική είναι σε μεγάλο βαθμό άσχετη με πολλές πτυχές της προσωπικότητας και της συναισθηματικής ζωής του κάθε όντος. Ο έρωτας, είναι ένα βίωμα που δεν χρειάζεται να το απορρίπτουμε, είναι να προσπαθούμε να το εξηγήσουμε με τη λογική. Καθίσταται αδύνατη η ερμηνεία του, σαν ένα πρόβλημα μαθηματικών, καθώς ανήκουν σε διαφορετικά πλαίσια. Ο έρωτας είναι γεμάτος από χαρά, υπερβατικότητα και κατάπληξη, πρέπει να εξοικειωθούμε μαζί του και να μην τον αντιμετωπίζουμε με φόβο, αλλά μέχρι και ο φόβος είναι μέρος του να είσαι ζωντανός. Η πληρέστερη γκάμα των συναισθημάτων που προσφέρει μια ολοκληρωμένη ζωή.
Διαπιστώνεται, ότι ο έρωτας τείνει να εκπληρώσει δύο ζωώδη πάθη, την αρπαγή και την αναπαραγωγή. Αν αυτός χαθεί, θα φταίει ο άνθρωπος, που πουλά σε τιμή ευκαιρίας τα συναισθήματά του. Είναι η λογική, με την οποία όλοι προσπαθούν να εξηγήσουν τα πάντα. Ο έρωτας δεν έχει να κάνει με δύο καρδιές που απαντούν η μία την άλλη στα στενοσόκακα της Γης, ούτε απαραίτητα με τον εκμαυλισμό της ψυχής στη θέα ενός πλάσματος που θα μπορούσε να ενσαρκώσει ες αεί τον μαίανδρο της σαρκικής εξέλιξης και την πεμπτουσία της αισθητικής σπανιότητας.
Για κάποιον που δεν αγαπήθηκε όσο θα ήθελε από την μητέρα του και από μια ελαττωματική παρτίδα αντρών ή γυναικών που πέρασαν ως οδοστρωτήρες από τη ζωή του, ο έρωτας είναι ένας επικηρυγμένος βιαστής. Ένας εμφύλιος όπου κανείς έχει μια γυναίκα πρώτα μέσα στην αγκαλιά του, μετά κρεμασμένη στο μπράτσο του, και τέλος σαν ανυποχώρητο άχθος στους ώμους του. Ο έρωτας δεν είναι κορνίζα για ευτυχισμένα ζευγάρια, είναι ένα ανήθικο κόλπο για τη διαιώνιση του είδους, όμως δεν είναι πάντα επιπόλαιος, δεν πρόκειται για ένα θλιβερό απείκασμα αλλά για παρρησιαστική εκδήλωση συναισθήματος. Σου δίνει μια σπάνια ευκαιρία να ωριμάσεις, να γίνεις ο ολάκερος κόσμος για χατίρι κάποιου άλλου.
"Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω Να μπαίνω σαν Πανσέληνος Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή σεντόνια Να μαδάω γιασεμιά -- κι έχω τη δύναμη Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω Μεσ’ από φεγγαρά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές",
έλεγε ο Ελύτης, και έδειχνε που μπορεί να φτάσει ο ερωτευμένος… Τελειώνοντας, θέλω να πω ότι ο έρωτας κάνει τον άνθρωπο υπερβατικό, σαν ένα αδάμαστο τέρας, και μπορεί να εμφανίσει τις ομορφότερες πτυχές του ανθρώπου. Όπως ζεις, ενώ ξέρεις ότι θα πεθάνεις, έτσι και ερωτεύεσαι χωρίς να ξέρεις αν θα σε καταστρέψει ή όχι. Ζεις μια περιπέτεια, που στην ουσία δεν σε νοιάζει το αποτέλεσμα, όχι ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Κρατάει για λίγο και τελειώνει, αύριο θα είναι αργά.