της Κατερίνας Ψαρρά
Υπάρχουν πολλά παιδιά στο κόσμο που τα ονομάζουμε παιδιά με ειδικές ανάγκες. Είναι όλα αυτά που αργούν να μιλήσουν, που δυσκολεύονται να περπατήσουν, που σε ζηλεύουν, όταν εσύ κάνεις πολλά περισσότερα από αυτά. Θα έπρεπε να τα θαυμάζουμε για ό,τι έχουν καταφέρει. Η κοινωνία όμως δεν το αποδέχεται αυτό και περιθωριοποιεί αυτά τα παιδιά δημιουργώντας στερεότυπα.
Ό,τι ανάγκες έχουμε εμείς έχουν και αυτά. Χρειάζονται αγάπη και αποδοχή, όπως και κάθε παιδί στον κόσμο. Ας κοιτάξουμε γύρω μας, ας μάθουμε να σεβόμαστε και να μην σταθμεύουμε μπροστά στις ράμπες. Όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Ποιος, όμως, καταβάλλει μεγαλύτερη προσπάθεια, για να επιτύχει το σκοπό του;
Πιστεύω πως, αν περάσεις μια μέρα με ένα τέτοιο παιδί, θα αναρωτηθείς «τι κάνω εγώ εδώ;». Ένα χαμόγελο αν δεις, μια αγκαλιά αν νιώσεις, θα νιώσεις πως δεν ξέρεις να αγαπάς. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ξέρουν να δίνουν αξία εκεί που πρέπει, δεν τους νοιάζουν τόσο τα χρήματα. Έχουν οριστεί με μοναδικό κριτήριο τη ζωή. Ο σκοπός τους είναι να ζήσουν και να μας περάσουν ένα μήνυμα. Ήρθαν σαν άγγελοι, για να μας προστατεύουν και, αντί να τους ακούμε, τους διώχνουμε. Γιατί να μην θες έναν τέτοιο φίλο; Γιατί να μην επιθυμείς ένα τέτοιο παιδί στην οικογένεια; Γιατί να θέλεις να το
αποβάλεις, μόλις μάθεις ότι είναι διαφορετικό;
Αυτό θα αλλάξει τον κόσμο, γιατί θα σου δώσει αγάπη. Καθιστός, πεσμένος κάτω, όπως και αν είναι, θα σου δώσει το χέρι του να σε βοηθήσει να σηκωθείς. Έτσι και τα παιδιά με τρισωμία 21 είναι εκφραστές της αγάπης, δεν υπάρχει η φυλετική διάκριση για αυτά. Το πρόσωπο, τα μάτια είναι ίδια. Σαν «αδέρφια» κλαίνε, όταν βρίσκουν ένα άλλο σαν και αυτά.
Όπως λέει και ο μικρός πρίγκιπας: «είναι πιο δύσκολο να κρίνεις τον εαυτό σου από το να κρίνεις τους άλλους». Ας μη το ξεχνάμε.
Comentarii