της Εύης Καλούση
Πρώτα απ’ όλα, συγχαίρω όσες και όσους αποφασίζουν να υποβάλουν τους εαυτούς τους σε μία τόσο δύσκολη διαδικασία, τις Πανελλήνιες, ανεξαρτήτως ηλικίας και δυνατοτήτων. Και αυτό που θα πω πριν ξεκινήσω, το λέω μέσα απ’ την καρδιά μου και το εννοώ πραγματικά: όλοι αξίζουμε.
Μετά από μία σύντομη περιήγηση στο διαδίκτυο πάνω στο θέμα, πρόσεξα πως η πλειοψηφία ισχυρίζεται ότι οι μαθητές «τρελαίνονται» βιώνοντας το άγχος για τις Πανελλήνιες. Βέβαια, κάποιοι πιστεύουν πως είναι άσκοπο, άλλοι πάλι λένε ότι δεν έβλαψε κανέναν το γεγονός. Ποικίλλουν οι γνώμες προφανώς, και, αν μου επιτρέπεται να γίνω λίγο κακιά στα επόμενά μου λόγια, κάποια άτομα θεοποιούν αυτή τη διαδικασία, νομίζοντας πως βοηθάει τους μαθητές. Πράγματι, εκθειάζουν όλο γενικά το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα και αδυνατώ να κατανοήσω τον λόγο.
Αρχικά, δεν θα αρχίσω να μιλάω για τον τρόπο εκπαίδευσης στα ελληνικά σχολεία γιατί είναι από μόνο του ένα πολύπλοκο θέμα. Το μόνο που θα αποσαφηνίσω, είναι η υποκειμενική μου γνώμη: δεν συμφωνώ καθόλου με τις «παπαγαλίες» κι όλες αυτές τις άσκοπες μεθόδους εκπαίδευσης.
Όλη αυτή η διαδικασία του «διάβασε, φάε, πήγαινε φροντιστήριο, παρακολούθησε ιδιαίτερα, κοιμήσου, κάνε επανάληψη…» πέρα απ’ το ότι είναι εξουθενωτική και ανιαρή, δεν οδηγεί στη μάθηση αλλά μόνο κουράζει τον εγκέφαλό μας. Όταν περάσεις σε μια σχολή και φοιτήσεις στο πανεπιστήμιο, τότε αρχίζεις να αφομοιώνεις τη γνώση. Το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να μην είναι όλα «βουνό» στην Γ’ Λυκείου.
Γιατί, λοιπόν, τόσο άγχος; Αναπόφευκτο μεν, άχρηστο δε. Δεν θα αλλάξεις τον κόσμο, αν εν τέλει καταφέρεις να περάσεις κάπου (όχι για αυτό τον λόγο) και δεν θα τελειώσει η ζωή σου, αν τύχει να μείνεις πίσω. Να προσθέσω εδώ ότι δεν είναι κακό να αγχώνεσαι και να ανησυχείς. Το άγχος δείχνει ότι νοιάζεσαι, απλά πρέπει να μάθεις να το ελέγχεις και να μην το αφήσεις να σε κυριεύσει.
Επιπλέον, δεν είσαι ούτε καν είκοσι, μην απαιτείς από τον εαυτό σου να ξέρει τα πάντα. Κάνε λάθος. Το λάθος το χρειάζεσαι, διότι αυτό θα σου διδάξει το σωστό. Όσο για τους γονείς… Μην αναγκάζετε τα παιδιά σας να επιτύχουν δικά σας όνειρα! Δεν υπάρχει καθόλου χώρος για απωθημένα στη ζωή. Έτσι, όχι μόνο «χαντακώνετε» τους γιους και τις κόρες σας, αλλά τους ωθείτε στην αποτυχία και τελικά κανένας δεν μένει ευχαριστημένος.
Επίσης, θέλω να τονίσω το εξής για τον κάθε μελλοντικό υποψήφιο: άμα δεν είσαι σίγουρος για την κατεύθυνση που θα επιλέξεις, καλύτερα μην μπεις καν στην διαδικασία. Εάν φοβάσαι, γιατί αυτό που επιθυμείς να κάνεις είναι «άπιαστο όνειρο», σταμάτα να φοβάσαι. Δεν υπάρχει άπιαστο όνειρο, άμα το θέλεις πολύ. Όταν αδειάσει ο κόσμος από άπιαστα όνειρα, δεν θα υπάρχουν αλλαγές και τότε θα είναι όλα ίδια και άχρωμα. Είναι βέβαια πιο δύσκολες οι πράξεις παρά τα λόγια, αλλά, σε εκλιπαρώ, ακολούθησε το όνειρό σου και μην συμβιβάζεσαι. Μην «βολεύεσαι» στο γρήγορο αποτέλεσμα ή στο κέρδος· αν κάποια στιγμή φτάσεις στην ηλικία των εβδομήντα και τελικά δεν έχεις κάνει αυτό που ήθελες, θα είναι αργά τότε να πεις, «Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πενήντα χρόνια πίσω».
(Αυτό το πρώτο μου άρθρο το αφιερώνω στον πανέξυπνο αδερφό μου που καθημερινά προσπαθεί για να επιτύχει στις Πανελλήνιες, αλλά και στην τολμηρή αδερφή μου που σε κάποια χρόνια θα χρειαστεί να κάνει το ίδιο.)
Comments