του Γιάννη Κατσένη
Όλοι γνωρίζουμε πως η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι ένα σημαίνον πρόβλημα που απασχολεί αρκετά τις σύγχρονες κοινωνίες. Στο περιβάλλον ανήκουν όμως και τα ζώα, τα οποία είναι άμεσα συνδεδεμένα με την εργασία, την τροφή, καθώς και την ψυχική ηρεμία και αναψυχή του ανθρώπου. Τα παραπάνω μας δίνουν την εντύπωση ότι ο άνθρωπος πρέπει
να σέβεται και να προστατεύει το ζωικό βασίλειο, αφού ουσιαστικά συνδέεται με την επιβίωση του.
Δυστυχώς όμως η ανάγκη για την προστασία των ζώων δεν έχει τόσο μεγάλη απήχηση, όση θα έπρεπε. Πάρα πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας απαξιώνουν τα ζώα. Θεωρούν πως υπάρχουν αποκλειστικά για να ικανοποιούνται οι τροφικές ανάγκες του ανθρώπου, ενώ στην πραγματικότητα χρησιμοποιούνται για πολλές άλλες δουλειές, συνήθως όχι και τόσο ηθικά ορθές. Για παράδειγμα, αμέτρητα ζώα κάθε είδους σκοτώνονται ετησίως, για να πραγματοποιηθούν οι επιστημονικές έρευνες οι οποίες οδηγούν στην εφεύρεση νέων φαρμάκων, τα οποία με τη σειρά τους σώζουν τις ζωές πολλών ανθρώπων. Όπως λένε και οι Άγγλοι: a life for a life (μια ζωή για μία άλλη).
Βέβαια, δεν είναι μόνο οι επιστήμονες αυτοί που βασανίζουν με ανήθικο τρόπο τα ζώα, επικαλούμενοι την πρόοδο της επιστήμης και την επιβίωση της ανθρωπότητας. Το φιλοζωικό αίσθημα απουσιάζει από τη σύγχρονη κοινωνία. Οι άνθρωποι αδιαφορούν και υιοθετούν μία σκληρή στάση απέναντι στα ζώα, χωρίς να υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος. Το παρατηρούμε αυτό κυρίως σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, τα οποία δεν έχουν συνηθίσει τα ζώα συντροφιάς και εξαιτίας αυτού, τους γεννάται ένας αβάσιμος φόβος προς τα κατοικίδια. Έχουν καταγραφεί πολλά περιστατικά κακοποίησης των ζώων, ακόμα και από ανθρώπους με «φυσιολογική» ψυχική υγεία. Συνηθισμένοι υπαίτιοι τέτοιων εγκλημάτων είναι οι κτηνοτρόφοι. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας χρησιμοποιείται η τεχνική του παστουρώματος, με την οποία δένονται τα πόδια του ζώου έτσι, ώστε να μην ξεφύγει, πράγμα βάρβαρο, επειδή προκαλεί σωματικές αλλά και ψυχολογικές κακώσεις στα ζώα-θύματα.
Τα υπάρχοντα νομικά πλαίσια είναι μεν αυστηρά απέναντι στα αδικήματα κατά των ζώων, όμως δεν είναι εύκολη η επίβλεψη για την τήρησή τους. Είναι αναγκαίο να ευαισθητοποιηθούν οι πολίτες, γιατί, παρόλο που τέτοιες πράξεις δεν επιτρέπονται από τον νόμο, η έλλειψη αναφορών στις αρμόδιες αρχές (η αστυνομία, ο δήμος, το τοπικό δασαρχείο) αποτελούν τροχοπέδη για τη μείωση των περιστατικών αυτών. Υφίστανται πολυάριθμες φιλοζωικές οργανώσεις σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, το έργο των οποίων θα μπορούσε να ενισχυθεί με κρατική επιδότηση από την πολιτεία. Επιπλέον, το αίσθημα της φιλοζωίας πρέπει να καλλιεργείται στα παιδιά από νεαρές ηλικίες και η πρωτοβάθμια εκπαίδευση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο σ’ αυτό.
Συμπερασματικά, θεωρώ πως είναι απόλυτα αναγκαίο να μειωθούν τα απάνθρωπα αυτά περιστατικά, καθώς και να ευαισθητοποιηθούν οι πολίτες, έτσι ώστε να καταφέρουμε ως κοινωνία να προστατεύσουμε αποτελεσματικά τους πιστούς μας φίλους.
