Φτώχεια

της Χαράς Ντίτσιου

Η φτώχεια είναι ένα πολυσήμαντο φαινόμενο και ακριβώς λόγω αυτής της πολυσημίας η πενία είναι ένα από τα πλέον σημαντικότερα κοινωνικά προβλήματα. Ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε τα αισθήματα ανασφάλειας και αδυναμίας, αλλά και τις διακρίσεις και αρνήσεις απόδοσης δικαιοσύνης που βιώνουν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε τέτοιες δυσχερείς καταστάσεις.

Κάπως έτσι ορίζεται η φτώχεια, όχι μόνο με τη λέξη στέρηση. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που πρέπει όλοι, και κυρίως οι νέοι, το μέλλον αυτού του κόσμου, να κινητοποιηθούμε.

Είμαστε όμως όλοι πρόθυμοι να προσφέρουμε; Οι περισσότεροι, οι λεγόμενοι μέσοι πολίτες ίσως ναι, αλλά μεγάλες εταιρείες και βιομηχανίες που εκμεταλλεύονται τη φτώχεια ορισμένων πληθυσμών για την εύκολη και φτηνή παραγωγή των προϊόντων τους, ίσως να μην είναι.

Επομένως, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι μια φτωχή κοινωνία γίνεται ευκολότερα «θύμα των πλουσιότερων», δηλαδή μέσο εκμετάλλευσης, μένει στάσιμη χωρίς καμία προοπτική για οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη. Αυτό έχει ως συνέπεια, οι κάτοικοι των χωρών αυτών να αγωνίζονται για την επιβίωσή τους, χάνοντας έτσι την ομορφιά της ζωής.

Μιλώντας για ομορφιά, εννοώ μεταξύ άλλων τη μόρφωση. Είναι δεδομένο ότι η εκπαίδευση είναι το ήμισυ του παντός (η αρχή και το τέλος). Χωρίς αυτή γινόμαστε άβουλοι, δεν γνωρίζουμε τα δικαιώματά μας και αδυνατούμε να τα υπερασπιστούμε. Έτσι, και οι φτωχότεροι πληθυσμοί στερούνται το προνόμιο αυτό, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ανατρέψουν διάφορες καταστάσεις εκμετάλλευσης και καταστρατήγησης των δικαιωμάτων τους.

Για τον λόγο αυτό, εμείς ως μορφωμένοι και ευσυνείδητοι πολίτες οφείλουμε να γίνουμε η φωνή αυτών που δεν έχουν, μέσω της ένταξής μας σε οργανώσεις και της συσπείρωσης των δυνάμεών μας. Απόρροια της μαζικής προσπάθειας θα είναι η δημιουργία υποδομών για τη διακίνηση των τροφίμων, το τέλος των πολέμων και επιβολών πολιτικών επιδιώξεων και τελικά η μείωση του φαινομένου της πενίας που μαστίζει τον πλανήτη μας.

Συμπερασματικά, για λόγους ανθρωπισμού, ο αγώνας ενάντια στη φτώχεια είναι ζωτικής σημασίας. Είναι στο χέρι του καθενός να ευαισθητοποιηθεί και να δράσει, ξεκινώντας από την μικρότερη βοήθεια και φτάνοντας στην επίτευξη της εξάλειψής της (όλοι μαζί μπορούμε!).

Το σχέδιο είναι της μαθήτριας Χριστίνας Κουσίδου