Της Άννας Μαρίας Κακουλίδου
Οι παγκόσμιες ημέρες κατά της βίας θέτουν μπροστά μας προβλήματα γνωστά αλλά ακόμη άλυτα. Αρκεί να θυμηθούμε ότι υπάρχουν γυναίκες που πίσω από τους τοίχους των σπιτιών τους ζουν ξανά και ξανά τον ίδιο εφιάλτη. Σοκαριστικός είναι ο αριθμός των γυναικών που βιώνουν την κακοποίηση στην πιο ακραία μορφή της και αναγκάζονται να μένουν στη σιωπή λόγω απειλών ή φόβου εξαιτίας των πράξεων των συντρόφων τους. Νιώθουν πως πρέπει να μένουν σιωπηλές βιώνοντας όλη αυτή την κόλαση, με αποτέλεσμα να πέφτουν σε κατάθλιψη ή ακόμα και να χάνουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Βέβαια, κάποιες γυναίκες μέσα στην ατυχία τους στέκονται ακόμα πιο άτυχες, καθώς χάνουν τη ζωή τους προσπαθώντας να ξεφύγουν από αυτήν την απάνθρωπη κατάσταση.
«Ποτέ δεν καταλαβαίνεις πώς έγινες θύμα σε αυτή τη σχέση. Στις μικρές κοινωνίες όπου ζούμε, όλα αυτά φαντάζουν φυσιολογικά. Η αυτοπεποίθησή σου μηδενίζεται και οι ελπίδες μειώνονται. Δεν υπάρχει παράθυρο ελπίδας. Γυρίζω πίσω και αναρωτιέμαι… Κανείς δεν βρέθηκε να μιλήσει σε ένα κορίτσι για τα δικαιώματά του και μέχρι πού φτάνουν τα όρια των άλλων;». Αυτή είναι μία μαρτυρία από μια γυναίκα -ας την πούμε Μαρία- που ήταν σε κακοποιητική σχέση για 20 χρόνια και βρήκε τη δύναμη να βγει από τον εφιάλτη τον οποίο ζούσε. «Θα σε σκοτώσω και θα φύγω από τη χώρα» είπε ο θύτης στη γυναίκα του… «Δεν αντέχω να βλέπω την κόρη μου με μελανιές» λέει συγκλονισμένη η μητέρα… Αυτές και πολλές άλλες είναι οι μαρτυρίες που μας προβληματίζουν.
Δυστυχώς δεν γίνεται πάντα κατανοητό ότι η κακοποίηση των γυναικών είναι μία πράξη που δεν φέρει ντροπή στο θύμα αλλά στον θύτη. Για αυτό πολλές φορές η βία εναντίον τους παραμένει μυστική και κρύβεται πίσω από μελανιές και χτυπήματα.
Η μορφή αυτή της βίας μπορεί να συμβαίνει στην καθεμιά μας εκεί έξω. Για αυτό πρέπει να είμαστε προετοιμασμένες και όταν μας λέει κάτι το ένστικτο μας, να το ακούμε. Το σημαντικότερο είναι να μην δεχόμαστε κανένας να μας υποβιβάζει και να στερήσει το χαμόγελό μας. Κανείς δεν αξίζει κανένα είδος βίας. Σπάσε τη σιωπή το γρηγορότερο δυνατό.
Ζωγραφιά: Δήμητρα Κανταρτζή