Όταν οι Σ(σ)ειρήνες δεν είναι γόησσες…

Του Βάιου Βαϊτσόπουλου

Η φρίκη του πολέμου μόνο δεινά μπορεί να επιφέρει. Ανυπολόγιστες υλικές ζημιές, καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και αμέτρητοι άνθρωποι που στην καλύτερη περίπτωση επιβιώνουν ως «ζωντανοί – νεκροί»…

Μέσα σ’ ένα τόσο δυσχερές πλαίσιο, ο πολιτισμός σ΄ όλες του τις εκφάνσεις εκπίπτει, με συνακόλουθη και την υποβάθμιση των δημοκρατικών θεσμών. Δυστυχώς, ο πόλεμος είναι η πρακτική εφαρμογή της θέλησης λίγων αιμοβόρων ισχυρών° η ειρήνη, που προκρίνεται από το σύνολο της παγκόσμιας κοινότητας, καταλύεται. Έτσι, ακόμη και στο όνομα του εθνικού συμφέροντος, έστω και με συνταγματικό, αλλά με μη-δημοκρατικό τρόπο, συγκεντρώνονται υπερεξουσίες στα χέρια λιγοστών, που διαχειρίζονται τις πολεμικές και πολιτικές- διπλωματικές αποφάσεις και επιχειρήσεις.

Άλλωστε, η παγκόσμια ιστορία στο πέρασμα του χρόνου -για κακή της τύχη-έχει να φανερώσει και δημαγωγούς που, εκμεταλλευόμενοι τις εύθραυστες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες εντός τέτοιων ευάλωτων κοινωνιών, προέβησαν σε πραξικοπήματα, προκειμένου να αναδειχτούν ως ηγέτες και να επωφεληθούν σε προσωπικό επίπεδο.

Μέσα σε τόσο αντίξοες και «θολές» συνθήκες τις περισσότερες φορές τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ελέγχονται, λογοκρίνονται, χειραγωγούνται. Η προπαγάνδα ανθίζει, η παραπληροφόρηση και η διασπορά ψευδών ειδήσεων πλημμυρίζουν και συμπαρασύρουν τα πάντα.

Ακόμα και η πολυπόθητη βοήθεια κατά τη διάρκεια των πολέμων από κράτη που ευημερούν μπορεί να οδηγήσει σε αποσταθεροποίηση της δημοκρατίας. Ισχυρότερες οικονομίες, που συμβάλλουν έμπρακτα, συμμαχώντας επισήμως ή ανεπίσημα με εμπόλεμα κράτη, είναι ενδεχόμενο να απαιτήσουν «πολιτικά ανταλλάγματα». Μάλιστα, είναι πιθανό να επιβάλουν σε θέσεις εξουσίας συγκεκριμένα άτομα, τα δικά τους φερέφωνα, όχι μόνο κατά την εμπόλεμη, αλλά και κατά τη μεταπολεμική περίοδο που ακολουθεί.

Γενικότερα, σε συνθήκες πολέμου σχεδόν όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο αλληλοσεβασμός και η ισότιμη, φιλάνθρωπη αντιμετώπιση των συνανθρώπων καταπατώνται. Λεηλασίες, εγκληματικές πράξεις και διαστρέβλωση- ή και κατάργηση -της λογικής σκέψης παρουσιάζονται συχνά, ακόμη και ανάμεσα σε άτομα του «ίδιου στρατοπέδου»… Τελικά τραγικά θύματα όλων των πολέμων είναι οι εμπλεκόμενοι, νικητές και νικημένοι, λαοί!

Έτσι, η χαρά, η ηρεμία και η διάθεση για εξέλιξη και πρόοδο δίνουν τη θέση τους στην αγωνία, την ανασφάλεια και τον φόβο μπροστά στον όλεθρο. Όλες οι σκέψεις, οι προβληματισμοί και τα συναισθήματα μόνο πικρά και αρνητικά μπορούν να είναι ακούγοντας τις σειρήνες του πολέμου!

Ακόμη κι όταν τις παρακολουθείς από μακριά, προστατευμένος και ασφαλής, στον καναπέ του σπιτιού σου…

Σκίτσο: Α.Φ.